بررسی تأثیر دو روش آموزش متداول و یادگیری بر اساس حل مسأله بر میزان مهارت دارو دادن در دانشجویان پرستاری کودکان دانشکده پرستاری مامایی کردستان

  چکیده   زمینه و هدف : آموزش بر پایه حل مسأله (PBL) به عنوان یک شیوه آموزش، جایگاه ویژه‌ای در سطوح بالای آموزشی یافته است. در این روش، دانشجویان با دنیای واقعی تجارب بالینی آشنا می‌شوند و مهارتهای حرفه‌ای آنان ارتقاء می‌یابد. مهارت دارو دادن از نظر ایمنی سلامت بیمار دارای اهمیت خاصی است. شناسایی بهترین روش آموزش مهارت دارو دادن به دانشجویان پرستاری می‌تواند مشکلات موجود آموزشی را بر طرف سازد. این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر دو روش آموزش سنتی و بر پایه حل مسأله بر مهارتهای دارو دادن دانشجویان به نوزادان انجام شد.   روش بررسی : این مطالعه یک پژوهش شبه تجربی از نوع مداخله‌ای بود و نمونه‌های آن را 29 نفر از دانشجویان پرستاری که کارآموزی بخش نوزادان را می‌گذراندند، تشکیل دادند که در دو گروه مداخله (14 نفر) و مقایسه (15 نفر) قرار داشتند. مهارت دادن دارو به نوزادان به دو روش متداول (با استفاده از سخنرانی و ماژیک و تخته) و براساس حل مسأله (با استفاده از سناریو) آموزش داده شد. ابزار گردآوری داده‌ها شامل دو چک لیست مربوط به مهارتهای ذهنی (آگاهی) و مهارتهای روان حرکتی (رفتار)، دو پرسشنامه در ارتباط با نگرش دانشجو در مورد خود ارزیابی و ارتقاء خود در برنامه آموزشی و نیز رضایتمندی دانشجویان از روش آموزشی بود. ابزارهای جمع‌آوری اطلاعات در دو مرحله یعنی روز دوم کارآموزی (مرحله اول= قبل از آموزش) و بعد از پایان کارآموزی (مرحله دوم = بعد از آموزش) تکمیل گردید (چک لیست روان حرکتی در طول دوره کارآموزی توسط مربی تکمیل شد). یافته‌ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون ویلکاکسون) در نرم افزار SPSS مورد پردازش قرار گرفت.   یافته‌ها : یافته‌ها نشان داد که بین میانگین نمره مهارتهای ذهنی دانشجویان در روش سنتی قبل و بعد از آموزش و بین میانگین نمره مهارتهای روان حرکتی قبل و بعد از آموزش تفاوت معنی‌دار موجود بود ولی در گروه آموزش دیده به روش حل مسأله (مداخله) فقط بین میانگین نمره مهارتهای روان حرکتی قبل و بعد از آموزش اختلاف معنی‌دار وجود داشت. همچنین بین میانگین نمره مهارت‌های ذهنی در مرحله قبل از آموزش در دو گروه مقایسه و مداخله اختلاف معنی‌دار موجود بود و نیز بین میانگین نمره مهارتهای روان حرکتی در مرحله بعد از آموزش در دو روش، تفاوت معنی‌دار وجود داشت. رضایت از یادگیری در هر دو گروه در مرحله بعد از آموزش ارتقاء یافت و با 002/0 p= اختلاف معنی‌دار بین نمره میانگین‌های رضایتمندی قبل و بعد از آموزش به روش PBL مشاهده شد . تفاوت معنی‌دار در مرحله بعد از آموزش بین نمره میانگین‌های نگرش دانشجویان نسبت به آموزش به دو روش فوق وجود داشت ( 000/0 p= ).   نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر حاکی از موفق بودن دوره آموزشی براساس حل مسأله در مقابل شیوه رایج و سنتی (سخنرانی) بود و پیشنهاد می‌شود با مطالعات بیشتر و عمیق‌تر امکان بکارگیری آموزش براساس حل مسأله به جای روش آموزشی مرسوم بررسی شود.